nieDOZWOLONE "zwiedzanie"

Przed przyjazdem do Ameryki Południowej nie byłam świadoma jak bardzo ograniczają nas prawa i obowiązki przykładnego obywatela Polski. Z jednej strony, łatwiej jest żyć w kraju gdzie raczej przestrzegane są przepisy i wiemy czego możemy się spodziewać. Z drugiej strony, życie w bardziej „wyluzowanym” społeczeństwie jest o wiele ciekawsze, przynajmniej na początku.

Jaskinia w dżungli w Ekwadorze, pełna nietoperzy,  stalaktytów i stalagmitów. Podobna do naszej Jaskini Raj, ale nie„cywilizowana”. Jaskinię zwiedzamy w gumiakach, które wypożyczamy w sklepiku obok (gratis cała kolonia grzybów w środku z pewnością). Idziemy, zanurzeni po uda w wodzie, za przewodnikiem, która co chwilę nas informuje żebyśmy trzymali się prawej strony bo o krok w lewo jest jama i głębina. Co więcej, w jaskini można też rozbić namiot i przenocować. Można się wykąpać w podziemnych źródłach. Można (a wręcz trzeba!) objąć i pocałować jeden ze stalaktytów, żeby zaczerpnąć energii z jaskini.To się nazywa zwiedzanie, a raczej odkrywanie jaskini na nowo. Niesamowite przeżycie, możliwe chyba tylko w Ameryce Południowej. 

Muzeum złota w Bogocie, Muzeum Botero, Muzeum w Domu Kultury w Quito, Kościół wykończony złotym ornamentem…nigdzie nie ma zakazu robienia zdjęć!! Owszem, nie używajmy „flasha” (w końcu jakiś zakaz), ale absurd nie robienia zdjęć jeszcze tu nie dotarł.

Czasem pojawiają się znaki „zabronione”, ale przestrzegane są tylko teoretycznie. Zabronione jest bieganie po schodach w drodze na Montserrate w Bogocie, ale codziennie trenują tam biegi biegacze wysokogórscy. Zabronione jest posiadanie psów lub kotów w niektórych budynkach, ale zazwyczaj właściciele pozwalają lokatorom mieć zwierzaka, pod warunkiem, że nie dowiedzą się o tym sąsiedzi! Zabronione jest podpływanie do wielorybów, ale jak się popsuje statek na środku morza i trzeba zrekompensować straconą godzinę na morzu turystom, płyniemy z wielorybami „ramię w ramię”. 

Na czerwonym świetle przechodzimy na oczach policjanta, na „prawoskręcie” przejeżdżamy, mimo że piesi mają zielone światło, granicę ekwadorsko-kolumbijską przekraczamy bez problemu i od nas zależy czy zajdziemy do biura migracyjnego, żeby podbić paszport czy nie (teoretycznie dwa razy przekroczyłam granicę nielegalnie, bo autobus zatrzymuje się już po drugiej stronie, a nikt nie chciał słuchać „gringi”, że musi wysiąść wcześniej). Od niedawna jest też nakaz włączania taksometru, ale niewielu taksówkarzy nakaz ten przestrzega. Co więcej, zanim wsiądziemy do taksówki, musimy zapytać czy taksówkarz ma ochotę zawieźć nas pod wskazany adres. Często się zdarza, że odmawia. Wciąż nie wiem czy z lenistwa, czy z zasady. Właściwie nie jest to tak szokujące jak sposób prowadzenia pojazdu przez kolumbijskiego taksówkarza: z tabletem nad kierownicą z teledyskami reggeaton (jeżeli ktoś widział teledysk jakiejkolwiek piosenki reggeaton będzie wiedział że skupienie taksówkarza w 99% było skoncentrowane na teledysku, nie na drodze).

Nie ma za to zakazu sprzedaży jedzenia na ulicy. Właściwie nie wiem, czy istnieje "sanepid" w Ekwadorze. W przydrożnych budkach znajdziemy wszystko. Smażone ryby, kotlety, gulasz, kurczaka, ziemniaki itp itd... Nie wyglądają na przebadane przez odpowiednie władze, ale podobno są najsmaczniejsze. I oczywiście najtańsze. Wciąż nie mogę się też nadziwić jak szybko autobusy zmieniają się w jeżdżące restauracje. Pasażer obok je danie obiadowe: mięso, ziamniaki i surówka. W autobusie! Przede mną dziecko ma loda na patyku i w ogóle nie przejmuje się że lód się powoli topi… Cała gama zapachów nie przeszkadza pasażerom, mimo że przed nami jeszcze 5 h drogi.

Ale Ekwadorczycy też potrafią zaskoczyć. Na koncertach zabronione jest spożywanie alkoholu, więc przed wejściem na koncert sprawdzają mnie 3 razy. Trzy razy otwierają moją butelkę z wodą i wąchają. Trzy razy przeszukują kieszenie, buty i kurtkę. A mimo wszystko grupce przed nami udało się wnieść alkohol, nie wiem jak, szczerze mówiąc. Zabroniona jest nawet sprzedaż piwa na całym osiedlu wokół parku gdzie jest koncert. Ale wystarczy poszukać małego osiedlowego sklepiku, a piwo dostaniemy bez problemu. Tak jak w Bogocie, mimo zakazu sprzedaży alkoholu do godz 15, osiedlowy sklepikarz chętnie sprzedał mi rum, który obiecałam koleżance.

darmowy koncert Stinga w Ekwadorze (Dni Quito)

Każdy zakaz w Ekwadorze jest relatywny…a ludzie są dzięki temu bardziej fleksyjni. W urzędach, biurach itp. czasem można „zagadać” i jak trafi się na miłą, przyjazną osobę, prawdopodobnie nam pomoże. Nie jest więc tak źle żyć w społeczeństwie bez twardych zasad. Chyba, że nam się spieszy i chcemy np kupić bilet autobusowy, a w okienku przez 1,5 godz nikt się nie pojawia, mimo, że teoretycznie jesteśmy tam w czasie jego godzin pracy. Wtedy...czekamy, Ekwadorczycy są bardzo cierpliwi pod tym względem.